در طول جنگ تحمیلی، ایران ‌۲۵۲ بار مورد حمله شیمیایی رژیم بعث عراق قرار گرفت که به حدود ‌۱۰۰ هزار مجروح شیمیایی منتج شد که هنوز از آثار آن‌ها رنج می‌برند.

کنوانسیون ژنو برای ممنوعیت استفاده از سلاح‌های شیمیایی در سال ۱۹۲۵، صادر شد اما بعضی از کشورها به این کنوانسیون پایبند نبودند.

رژیم بعث عراق که از پیروزی در جبهه‏‌های جنگ علیه ایران ناامید شده بود، تصور می‏‌کرد با حملات شیمیایی می‏‌تواند خواسته‏‌های خود را بر ملت ایران تحمیل کند. از این‏ رو در روزهای هفتم و هشتم تیرماه ۱۳۶۶، هواپیماهای بمب‏‌افکن عراق با بمب‏‌های شیمیایی به چهار نقطه پرازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خُرد و کلانِ و مردم بی‏گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشنده و دهشتناک شیمیایی قرار دادند.

بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‏‌ترین و وحشتناک‏‌ترین تهاجم شیمیایی‌ای بود که آثار و پیامدهای منفی زیادی به بار آورد. جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‏‌ای هیروشیما نامید.

در ساعت ۱۶:۳۰ روز یکشنبه هفتم تیر ماه ۱۳۶۶ چند فروند هواپیمای بعثی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و ۷ بمب خردل در نقاط مختلف شهر انداختند که ۲ بمب در بازار شهر و ۲ بمب دیگر در منطقه مسکونی افتاد و ۳ بمب دیگر نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمد.

با توجه به ماهیت اثر گاز خردل (برخلاف گاز اعصاب که ناگهان همه بیماران در همان ساعت اول مراجعه می کنند )ساعت به ساعت بر تعداد مصدومین افزوده می شد. در نقاهتگاه درمان های اولیه انجام گرفته و مصدومین پس از پایدارشدن نسبی علائم حیاتی به شهر های دیگر اعزام می شدند و آلودگی مواد غذایی،میوه جات،سبزیجات،مزارع و آبها و حتی حیوانات باعث برخی مسمومیت های گوارشی شده بود. گله های گاو و گوسفند که تنها سرمایه برخی از خانواده ها محسوب می‌شد از بین رفته بودند و محصول برخی مزارع آلوده و غیر قابل استفاده بود.

حمله شیمیایی هواپیماهای متجاوز رژیم بعث عراق به شهر سردشت، تا به امروزبه شهادت ۱۱۸نفر و یکه زار و ۲۵۰جانباز و مجروح شدن هزاران تن انجامید و هنوز هم تعدادی از مردم مقاوم و شریف شهرستان سردشت با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند و با وجود ارتکاب این جنایت هولناک، مجامع جهانی هیچ اقدامی در جلوگیری از ادامه تجاوز به عمل نیاوردند، حتی آن رژیم خونخوار را هم ملامت نکردند و چون گذشته بی‏‌اعتنا از کنار این حادثه گذشتند.

حالا ۳۶سال از این فاجعه انسانی می گذرد اما مشکلات این شهرستان مرزی که سالها با نثار شهدای فراوان از انقلاب اسلامی و آرمانهای والای نظام دفاع می کنند همچنان به قوت خود باقی است و تنها در آستانه سالروز این فاجعه وعده های مکرر و بی نتیجه مسئولان به یادگار مانده است.

انتهای پیام/